W przypadku okien, ich prawidłowa instalacja nie ogranicza się tylko do odpowiedniego montażu ościeżnicy w otworze okiennym. Równie istotne jest dobre zamontowanie parapetów wewnętrznych i zewnętrznych, które pełnią ważne funkcje ochronne i dekoracyjne.
Montaż parapetów, zwanych też podokiennikami, to czynność, którą wykonuje się po zainstalowaniu okien w ościeżu. Nie jest specjalnie skomplikowana, jednak błędy popełnione na tym etapie zdarzają się dość często. Złe zamocowanie parapetu może zaprzepaścić energooszczędny potencjał stolarki i prowadzić do powstawania zagrzybienia i pleśni wokół okna.
Szczególnie istotna jest prawidłowa instalacja parapetów zewnętrznych. Niezależnie od materiału, z którego zostały wykonane, powinny wystawać na nie mniej niż 2 cm poza płaszczyznę ściany (optymalnie, jeśli będą to od 3-4 cm). Ważne jest także odpowiednie przymocowanie podokienników do progu ościeżnicy oraz zachowanie spadku, który umożliwi odpływ wody opadowej. W przypadku okien wykonanych z aluminium lub PVC, koniec parapetu należy zawsze wprowadzić pod profil progowy ościeżnicy. Ponieważ modele wykonane z drewna nie zawsze posiadają fabryczny wręb do tego służący, montująca je ekipa może wykonać w nich tzw. „wydrę”, czyli specjalną szczelinę na kołnierz podokiennika. Błędem jest wywijanie parapetu na profil ościeżnicy. Taki sposób montażu nie jest w stanie zapewnić ochrony przed wnikaniem wody opadowej pod ramę okna.
Jeśli wybrane przez nas parapety są wykonane z blachy, montując je należy uwzględnić zmiany wymiarów pod wpływem temperatury. Konieczne jest również odpowiednie podparcie i zabezpieczenie podokiennika przed podrywaniem do góry przez silnie wiejący wiatr. Ponieważ odgłos padających na metalowe parapety kropel deszczu potrafi być donośny, należy je także wytłumić. Robi się to np. za pomocą specjalnych taśm podparapetowych. W przypadku podokienników wykonanych z kamienia lub płytek ceramicznych, konieczne jest ułożenie odpowiedniej izolacji przeciwwilgociowej. Wykonuje się ją podobnie do uszczelnienia progu drzwi balkonowych. Podkładając takie parapety pod ościeżnicę, pamiętajmy o pozostawieniu luzu dylatacyjnego. Niezależnie od materiału, z którego wykonane zostało wybrane przez nas rozwiązanie, miejmy na uwadze, że prawidłowo zainstalowany parapet nie może zasłaniać otworów odwadniających, które znajdują się w kształtownikach progowych ościeżnic.
Parapety wewnętrzne osadza się po zakończeniu wszystkich prac związanych z uszczelnieniem połączenia okno-mur od strony pomieszczenia. Sposób mocowania należy dopasować do materiału, z którego został zbudowany podokiennik. Większość parapetów wewnętrznych można przyklejać np. pianą poliuretanową lub klejem montażowym. Krawędź parapetu dobrze jest wsunąć pod ościeżnicę na głębokość około 1 cm. Jeśli jest to niemożliwe i podokiennik musi być zamontowany na styk z ościeżnicą, pamiętajmy o zabezpieczeniu i wypełnieniu miejsca ich zetknięcia odpowiednią masą uszczelniającą. Aby poprawić stabilność parapetu, warto zaklinować go dodatkowo w otworach w murze wykonanych z boku ościeża. Szczeliny między parapetem a ścianami wypełnia się pianą montażową. Po jej wyschnięciu dokonuje się jeszcze niezbędnych prac wykończeniowych, jak szpachlowanie i wygładzanie ościeża.
Alternatywnym rozwiązaniem ułatwiającym montaż i uszczelnienie parapetów jest zastosowanie tzw. bloków podparapetowych. Zapewniają one pewne podparcie dla okna i parapetów oraz szczelność połączenia i pozwalają do minimum ograniczyć możliwość wystąpienia mostków termicznych. Co ważne, są wytwarzane pod konkretne typy profili, mają więc dopasowane do nich zamki łączące. Bloki podparapetowe montuje się do wypoziomowanego, wolnego od zanieczyszczeń muru np. za pomocą kleju do styropianu.
